Familieberaad met 'kinderen' van 50+

Die acht volwassen 'kinderen' leven allemaal hun eigen leven, en wonen verspreid over Nederland. Ze kennen elkaar niet goed, hebben elkaar door de jaren heen wel een paar keer ontmoet, maar dat was het. De gezinnen van herkomst kennen een heel andere gezinscultuur, er werd en wordt op een andere manier met elkaar omgegaan. Situaties worden anders of niet uitgesproken, een deel is wat afwachtender en een deel nogal voortvarend. Kortom: ze spreken niet elkaars 'taal'. Deze gemêleerde groep krijgt te maken met een situatie waarin ze samen moeten afstemmen voor hun ouders.

De behoefte is er, de noodzaak wordt gezien, maar hoe organiseer je zoiets? Er liggen gevoeligheden, er wordt wel gepraat, maar niet met iedereen tegelijk. De één had eens iets gedaan, een ander eens iets gezegd wat niet lekker gevallen was, een derde had eens iets opgeschreven wat behoorlijk verkeerd overgekomen was.... hoe nu samen verder?

Er komt een online meeting met alle acht volwassen 'kinderen'. Zonder partners erbij, de groep is zo al groot en gevarieerd genoeg. Het doel is om als 'kinderen' af te stemmen, juist omdat niet iedereen elkaar goed kent, behalve uit die paar ontmoetingen in de afgelopen jaren.
Als er wordt gevraagd of iemand dit wil faciliteren bied ik aan dit te doen, mits we vooraf een aantal spelregels opstellen. Iedereen is blij dat het opgepakt wordt en gaat daarmee akkoord. Er wordt wonderlijk snel een datum gevonden waarop iedereen online aanwezig kan zijn.

Bij de start van de bijeenkomst bespreek ik nogmaals de gespreksetiquette (de spelregels) en leg uit dat ik een dubbelrol vervul. Want ja, ik ben vandaag de gespreksleider en faciliteer het proces, ik ben ook één van de acht 'kinderen'.
We beginnen met een aankomstronde, waarbij ieder zijn/haar verwachtingen uit kan spreken. We creëren daarmee een veilige bedding voor onszelf en voor het gesprek dat volgt. Degene die opgeroepen had om met elkaar in gesprek te gaan geeft vervolgens een uitgebreide toelichting op waar we het met elkaar over willen hebben. We komen er met elkaar op uit dat het een afstemmingsbijeenkomst wordt. We willen als 'kinderen' meer begrip voor elkaar kweken en onderzoeken hoe we kunnen helpen zonder onze eigen behoeften uit het oog te verliezen.
De toelichting roept vragen op die beantwoord worden. Vervolgens starten we met de eerste ronde. Hierin komt iedereen aan de beurt en kan haar/zijn probleem, verdriet, frustratie uiten als zij/hij aan de beurt is. Wat geeft dat meteen een helderheid aan de anderen die luisteren! Er komt zoveel op tafel, waar anderen geen idee van hebben. Ik faciliteer het gesprek, maar doe ook mee in de rondes als dochter en kan op deze manier ook mijn verhaal kwijt. Ik deel wat ik de afgelopen periode heb gezien en gehoord, welke verwachtingspatronen er zijn en welke rol cultuurverschillen uit onze gezinnen van herkomst een rol speelde, etc.

We gaan door met de rondes totdat alles gezegd is wat in de weg staat en kijken daarna samen vooruit. Welke actie kunnen we ondernemen, wat is nodig? We besluiten met consent dat we vaker dit soort bijeenkomsten gaan houden. Zodat we als 'kinderen' afgestemd blijven, zodat we onze ouders zo goed mogelijk kunnen blijven ondersteunen en dat we ons onderling begrip kunnen blijven voeden.
Wat ben ik dankbaar om deze bijeenkomst te mogen faciliteren en in goede banen te leiden. Dat alle 'kinderen' zich zo goed houden aan de Gespreksetiquette en dat de wil zó aanwezig is om het samen te doen.

We maken een nieuwe afspraak en het verzoek van de 'kinderen' is om het de volgende keer weer op deze manier te doen. Natuurlijk zeg ik daarin graag mijn medewerking toe.

Misschien vraag je je af waar onze ouders zijn tijdens dit gesprek. Ze zijn er niet bij en hoe past dat in gelijkwaardigheid en zorg samen vormgeven. Onze ouders zijn aan het eind van hun latijn, zijn op de hoogte van de bijeenkomst en vooral blij en dankbaar dat ze er zelf geen aandacht aan hoeven te besteden op dit moment. Daarnaast is het een afstemmingsoverleg tussen de 'kinderen', juist omdat ze elkaar niet goed kennen. Inhoudelijk gaat het dus niet echt over onze ouders, meer hoe wij als 'kinderen' om kunnen gaan met de ontstane situatie.

We komen samen tot het besluit dat twee afgevaardigden bij onze ouders op bezoek gaan om ze volledig mee te nemen in het proces van deze avond.
We sluiten af met de slotronde. We spreken dankbaarheid uit voor het gegeven dat we elkaar volledig konden zien, horen en waarderen. Het heeft heel helend gewerkt en geeft vertrouwen voor de toekomst.