Straffen of belonen; werkt dat?
Ik loop al een tijdje rond met gedachtes over straffen en belonen. Hoe werkt dat in onze maatschappij. We worden eigenlijk allemaal opgevoed met het principe dat ‘goed’ gedrag beloond wordt en dat ‘slecht’ gedrag bestraft wordt. Dit zit vrij diep in onze maatschappij. Je komt hoger op (beloning) als je het goed doet en blijft zitten als je het niet goed doet. Ik zie het overal terug in onze maatschappij. Op school toetsen we kinderen en bij een goed rapport ga je over, bij een slecht rapport blijf je zitten. Ben je lief geweest krijg je een snoepje, ben je stout geweest moet je op de mat.
Er was een situatie laatst op een school, waar ik af en toe werk. Een groepje kinderen die veel met elkaar optrekken hebben ook weleens gedoe met elkaar. Op deze school werken we met de CONSENT-methode en dus hebben we ook een bemiddelingskring waar situaties die ontstaan met elkaar opgelost worden. Eén van de kinderen had aangegeven een bemiddelingskring te willen over hoe die kinderen met elkaar als groep omgaan, om minder vervelende situaties te krijgen. Prachtig vond ik. Maar ondertussen gingen andere kinderen ertegen in verzet. Of het formulier niet ingetrokken kon worden als ze niet zus of zo deden, want ze wilden niet in de kring. Dit deed me nadenken over de bemiddelingskring en ook over wat de bedoeling eigenlijk is van deze kring.
De bemiddelingskring is de plek in een systeem waar mensen die samen werken, leven en leren problemen of situaties kunnen onderzoeken. Eigenlijk is het niets meer dan een veilige ruimte waar tijd is om een situatie van allerlei kanten te bekijken en samen een oplossing te bedenken. Het is mijn ervaring dat door de tijd te nemen om echt naar elkaar te luisteren, de ruimte te geven aan gevoelens en diverse perspectieven op de situatie te bekijken, ontstaat er als vanzelf vaak een oplossing. Daarmee zeg ik niet dat het gemakkelijk is. Want een bemiddelingskring vraagt om zelfreflectie gewild of ongewild. Als je wordt uitgenodigd voor de bemiddelingskring is het de bedoeling dat je gaat. Waarmee je dus automatisch meegenomen wordt in het proces van reflectie. Ben je zelf nog niet hiertoe in staat dan krijg je van anderen een spiegel voorgehouden. We zien als CONSENT-methode trainers dat dit een proces van jaren kan zijn voordat kinderen/mensen durven vertrouwen op de veilige ruimte en mee kunnen in het proces van zelfreflectie. Het is een vaardigheid die je mag leren, met heel veel geduld.
Veel kinderen en ook volwassenen in onze samenleving zijn nog niet in staat tot zelfreflectie Binnen de CONSENT-methode zien wij lerend vermogen en het vermogen tot zelfreflectie als een belangrijk onderdeel van samen leven, werken en leren. Logisch dat we dus een veilige ruimte creëren waar dit geoefend mag worden. Maar wie bepaald of iemand er aan toe is om deel te nemen aan de bemiddelingskring? Want veel mensen zijn van nature conflict mijdend en gaan moeilijke situaties en confrontaties liever uit de weg. Terwijl het zo belangrijk is om te leren omgaan met lastige situaties.
Even terug naar de bemiddelingskring met de kinderen op school. Ik denk dat de bemiddelingskring gevoelens oproept van straffen en belonen. Gevoelens van nu moet ik op het matje komen en er hangen consequenties aan het aanwezig zijn in deze kring. Ik denk dat we al van hele jonge leeftijd te maken krijgen met straffen en belonen als we door onze ouders opgevoed worden. Dat we een collectieve angst hebben om terechtgewezen te worden, dat we conflict en gedoe liever mijden. Terechtwijzen en straffen is helemaal de bedoeling niet van de bemiddelingskring. Het is bedoeling dat we oefenen in een veilige ruimte met het oplossen van alledaagse situaties.
Ik ben er van overtuigd dat als we al op jonge leeftijd leren om gedoetjes zelf op te lossen, eerder uit te spreken en ruzietjes of meningsverschillen niet uit de weg te gaan dat onze maatschappij een betere plek wordt. Ik denk ook dat kinderen en volwassenen heel vaak moeten ervaren dat een bemiddelingskring geen plek van belonen of straffen is maar een lerende ruimte waar fouten maken mag. Waar we onderzoeken en gedoe oplossen. Ik ben zo benieuwd hoe anderen dit zien? Laat je het me weten?
Ik loop al een tijdje rond met gedachtes over straffen en belonen. Hoe werkt dat in onze maatschappij. We worden eigenlijk allemaal opgevoed met het principe dat ‘goed’ gedrag beloond wordt en dat ‘slecht’ gedrag bestraft wordt. Dit zit vrij diep in onze maatschappij. Je komt hoger op (beloning) als je het goed doet en blijft zitten als je het niet goed doet. Ik zie het overal terug in onze maatschappij. Op school toetsen we kinderen en bij een goed rapport ga je over, bij een slecht rapport blijf je zitten. Ben je lief geweest krijg je een snoepje, ben je stout geweest moet je op de mat.
Er was een situatie laatst op een school, waar ik af en toe werk. Een groepje kinderen die veel met elkaar optrekken hebben ook weleens gedoe met elkaar. Op deze school werken we met de CONSENT-methode en dus hebben we ook een bemiddelingskring waar situaties die ontstaan met elkaar opgelost worden. Eén van de kinderen had aangegeven een bemiddelingskring te willen over hoe die kinderen met elkaar als groep omgaan, om minder vervelende situaties te krijgen. Prachtig vond ik. Maar ondertussen gingen andere kinderen ertegen in verzet. Of het formulier niet ingetrokken kon worden als ze niet zus of zo deden, want ze wilden niet in de kring. Dit deed me nadenken over de bemiddelingskring en ook over wat de bedoeling eigenlijk is van deze kring.
De bemiddelingskring is de plek in een systeem waar mensen die samen werken, leven en leren problemen of situaties kunnen onderzoeken. Eigenlijk is het niets meer dan een veilige ruimte waar tijd is om een situatie van allerlei kanten te bekijken en samen een oplossing te bedenken. Het is mijn ervaring dat door de tijd te nemen om echt naar elkaar te luisteren, de ruimte te geven aan gevoelens en diverse perspectieven op de situatie te bekijken, ontstaat er als vanzelf vaak een oplossing. Daarmee zeg ik niet dat het gemakkelijk is. Want een bemiddelingskring vraagt om zelfreflectie gewild of ongewild. Als je wordt uitgenodigd voor de bemiddelingskring is het de bedoeling dat je gaat. Waarmee je dus automatisch meegenomen wordt in het proces van reflectie. Ben je zelf nog niet hiertoe in staat dan krijg je van anderen een spiegel voorgehouden. We zien als CONSENT-methode trainers dat dit een proces van jaren kan zijn voordat kinderen/mensen durven vertrouwen op de veilige ruimte en mee kunnen in het proces van zelfreflectie. Het is een vaardigheid die je mag leren, met heel veel geduld.
Veel kinderen en ook volwassenen in onze samenleving zijn nog niet in staat tot zelfreflectie Binnen de CONSENT-methode zien wij lerend vermogen en het vermogen tot zelfreflectie als een belangrijk onderdeel van samen leven, werken en leren. Logisch dat we dus een veilige ruimte creëren waar dit geoefend mag worden. Maar wie bepaald of iemand er aan toe is om deel te nemen aan de bemiddelingskring? Want veel mensen zijn van nature conflict mijdend en gaan moeilijke situaties en confrontaties liever uit de weg. Terwijl het zo belangrijk is om te leren omgaan met lastige situaties.
Even terug naar de bemiddelingskring met de kinderen op school. Ik denk dat de bemiddelingskring gevoelens oproept van straffen en belonen. Gevoelens van nu moet ik op het matje komen en er hangen consequenties aan het aanwezig zijn in deze kring. Ik denk dat we al van hele jonge leeftijd te maken krijgen met straffen en belonen als we door onze ouders opgevoed worden. Dat we een collectieve angst hebben om terechtgewezen te worden, dat we conflict en gedoe liever mijden. Terechtwijzen en straffen is helemaal de bedoeling niet van de bemiddelingskring. Het is bedoeling dat we oefenen in een veilige ruimte met het oplossen van alledaagse situaties.
Ik ben er van overtuigd dat als we al op jonge leeftijd leren om gedoetjes zelf op te lossen, eerder uit te spreken en ruzietjes of meningsverschillen niet uit de weg te gaan dat onze maatschappij een betere plek wordt. Ik denk ook dat kinderen en volwassenen heel vaak moeten ervaren dat een bemiddelingskring geen plek van belonen of straffen is maar een lerende ruimte waar fouten maken mag. Waar we onderzoeken en gedoe oplossen. Ik ben zo benieuwd hoe anderen dit zien? Laat je het me weten?
