Gluren bij de buren…

Deze maand hadden we een CONSENT-Verdiepingsdag. Met acht mensen die de gespreksleidersopleiding gedaan hebben, verdiepten we op eigen ingebrachte onderwerpen. Eén van die moties/onderwerpen was: “Moet werken met de CONSENT-methode in de basis van je organisatie verankerd zitten?”. Dat leverde een interessante kring op. Er werden argumenten uitgewisseld over dat de CONSENT-methode een middel is en geen doel op zich. Er werden vragen gesteld over of een afdeling van een bedrijf volgens de methode kan werken, terwijl dat op andere plekken in het bedrijf (nog) niet gebeurd. En wat gebeurt er als je een nieuwe leidinggevende krijgt, die werken met de CONSENT-methode niet ondersteunt of kent? Zou er dan in de uitgangspunten van je bedrijf kunnen staan, dat er altijd met de CONSENT-methode besluitvorming plaatsvindt?

Ik denk dat het belangrijk is, dat er in de basis van je samenwerking opgenomen wordt dat je op een gelijkwaardige manier met elkaar wilt samenwerken en dat de CONSENT-methode daar een goed middel voor is. Je kunt in jouw team besluiten dat je met consent werkt, totdat je met consent besluit om (tijdelijk) anders te willen. Heb je het werken met de CONSENT-methode niet in je uitgangspunten staan, dan zien we soms dat in moeilijke of lastige situaties bedrijven of groepen de methode loslaten, terwijl het juist dan zo waardevol kan zijn.

De afgelopen maand maakte ik twee uitstapjes naar andere methodes, ik las namelijk het boek ‘Socrates op Sneakers' van Elke Wiss en ik nam deel aan een online kennismaking van Visual Thinking Strategies, waarover in een ander blog meer. Na het lezen van Socrates op sneakers kwam ik er achter dat een goede vriendin van mij hetzelfde boek op hetzelfde moment had gelezen. We raakten erover in gesprek en beiden waren we geïntrigeerd en geïnspireerd. We hadden allebei iets totaal anders uit het boek gehaald, wat weer tot een mooi gesprek leidde. Ik leerde over “de empathische nulstand”. Je schakelt je vermogen om letterlijk mee te voelen, mee te lijden, uit, om zodoende afstand te bewaren en kritische vragen te kunnen stellen. De empathische nulstand is het vermogen om emoties en uitingen ervan te registreren, zonder ze te bevestigen of ontkennen. Ik raak zelf snel geëmotioneerd, maar voel dan ook dat ik niet meer goed bij de ander kan blijven of goede vragen kan stellen. In de CONSENT-methode ervaar ik ruimte voor deze emoties, die ik kan uiten op het moment dat ik aan de beurt ben en daarna ebben ze vaak ook weer weg. De empathische nulstand is als het ware ingebed.

Mijn vriendin haalde vooral uit het boek, hoe snel we een gesprek overnemen met praten over onszelf. We vragen heel vaak niet of slecht door, omdat we vervallen in de advies-/help-/of ik-reflex. Zodra iemand een verhaal vertelt, een persoonlijk probleem uitlegt, of een vraag stelt, willen we dat maar al te graag oplossen. Advies geven, hulp aanbieden, of over je eigen ervaringen met het thema vertellen. En ook dat herken ik maar al te goed. In de CONSENT-methode laten we jouw verhaal bij jou liggen. We oefenen, dat we het niet voor de ander hoeven op te lossen. We bewegen van ego naar eco. Ik kan nog uren doorschrijven over dit geweldige boek, ben je geïnteresseerd, dan kun je het boek natuurlijk zelf lezen. Ik ben benieuwd wat je er van vindt en ga er graag over met je in gesprek.

Het helpt mij om uitstapjes te maken naar ‘buren’, om daar te leren, geïnspireerd te raken, mooie gesprekken te voeren met collega’s of vrienden. Er is niet één methode of één middel om je doel te bereiken. Ik denk dus dat het vooral belangrijk is om je doel helder te hebben en om helder te hebben hoe je met elkaar wilt samenwerken en besluiten wilt nemen. Ik wil dat alleen nog maar op een heldere, gelijkwaardige manier, waarbij iedereen gehoord, gezien en gevoeld wordt. En jij?

Bronnen: Socrates op sneakers van Elke Wiss.